Projectbeschrijving
Inkt op papier
Dimensies : 24 cmx 31,5 cm
Afmetingen op zicht : 23 cmx 30 cm
Studiostempel rechtsonder
Saclay-machines 1958-1959
Gerard Singer (1929 – 2007)
Nee en 1929, Gérard Singer tekent en schildert van jongs af aan. Zo nam hij voor het eerst deel aan de Salon des Indépendants van 1937 toen hij nog maar acht jaar oud was, deelname die hij in de volgende jaren zal verlengen. Vluchteling in het zuiden tijdens de oorlog met zijn gezin, hij onderbreekt zijn activiteit niet en tekent de maquis. Bij de Bevrijding, hij werkt in de werkplaats van de Grande-Chaumière. Hij kreeg er zijn eerste artistieke opleiding..
Hij sloot zich ook aan bij de Communistische Partij. In lijn met zijn politieke overtuigingen, Singer wordt een geëngageerde schilder die de realiteit van het socialistische dagelijks leven illustreert. Hij maakt daarmee deel uit van de beweging van het socialistisch realisme die zich wil spiegelen in een figuratief schilderij, een onverbiddelijke en objectieve waarheid van het dagelijks leven van het proletariaat. De Turner en Kiel deze realiteit van werk op grote schaal reproduceren.
Dit schilderij "Party Art" stond in het middelpunt van de controverse, met name ter gelegenheid van de Salon d'Automne van 1950. Singer presenteert het grote schilderij Le 10 FEBRUARI 1950 in Nice waarop arbeiders een V2-oprit in zee gooien. Dit werd aan de kaak gesteld als een werk van politieke propaganda door de regering van die tijd, die opdracht gaf om het samen met zeven andere doeken door de politie te verwijderen..
Aan het eind van de jaren 1950
Gérard Singer keert zich af van figuratieve schilderkunst in contact met materialen, elektrische blokken en transformatoren in het Saclay Atomic Center. Singer had speciale toestemming gekregen om in de zomer de architectuur van dit eerste atoomlaboratorium in Frankrijk te bestuderen 1958. Deze schilderijen worden gepresenteerd in 1959 in de Lorenceau-galerij. Saclay wordt een cruciale ervaring in het werk van de kunstenaar. Het stelt hem in staat om te evolueren naar een abstracte constructie van de ruimte en om zijn onderzoek naar materie en vormen voort te zetten, waardoor de schilder geleidelijk aan een beeldhouwer zal worden.. Singer's interesse
beweegt van het oppervlak naar de bezetting van de ruimte.
Door de jaren heen 1960
Gérard Singer experimenteert met reliëf. Hij test de materialen, texturen en ontdekt de kracht van expressiviteit, net als veel Europese kunstenaars van die tijd, zoals Staël, Dubuffet of Tapies. Bovendien, De persoonlijke ambities van Singer voeden het verlangen naar verheffing nog meer. Grote liefhebber van bergbeklimmen, Singer bouwt zijn sculpturen alsof hij een muur beklimt : het stijgt door verhogingen van lagen
opeenvolgende structuur, die vanaf een vlakke ondergrond, neemt de vorm aan van een sculptuur. De monumentale prestaties die hij toen heeft geleverd, getuigen van deze rotsachtige afdruk. In die jaren ontwierp hij grootschalige wandreliëfs voor de middelbare scholen van Orthez en Vincennes., en werkt aan zijn eerste sculpturen : presentatie van de Passage voor de andere kant in het Galliera Museum (1965, blauwe sculptuur van 4 m door 6 M), de Romeinse windwijzer (1966) voor de Caisse des Dépôts et Consignation van de stad Marseille, de Abulomire (1968, presentatie in Galerie Jeanne-Bucher, 1971 vestiging in Vitry-sur-Seine). Tijdens deze verschillende projecten, Gérard Singer perfectioneert zijn techniek : het gebruik van geëxpandeerde polystyreen mallen die hij negatief vormgeeft waarin hij wit beton of hars giet.
In 1967
Hij ontwikkelt een nieuw kunststof transformatieproces met behulp van thermoforming. Het was ook dat jaar dat hij Dubuffet ontmoette, die een goede vriend zou worden.. Hij zal zijn hele carrière aanwezig zijn en daarin een rol spelen
belangrijk. Hij is het die Singer zal voorstellen aan Jean-François Jaeger, directeur van de Galerie Jeanne-Bucher, ontmoeting die het begin markeert van een lange samenwerking. In 1968, hij presenteert in de Jean-Bucher Gallery L'Abulomire, die zeer goed werd onthaald door de critici. Net als een paar jaar later, in 1972, De oliebellen. De tentoonstellingsaffiche zelf is een manifest op zich. De machine die Singer gebruikt voor deze thermovormen staat in Ivry, onder de naam Vacuart. Het laat toe om vanuit een negatieve mal – of zonder mal voor de Bubbles – een patroon in reliëf vacuüm te printen op een pvc-plaat..
jaren 1970-1980
Dit waren de succesvolle jaren waarin Gérard Singer zijn grootste projecten realiseerde. : De ambulante (1972-1976), monumentale promenade in blauwe hars in Evry, het Grand Intercalaire-project (1974) voor de Esplanade de la Défense die niet zal worden gebouwd.
Van 1978 Bij 1982
De kunstenaar is toegewijd aan de creatie van de Cheminement de l'Isle-d'Abeau voor het Lycée Saint-Bonnet. Deze verbindt deze voor de school kenmerkende rotsformatie met de stad door een gedragen betonnen loopbrug.. Dit project vertegenwoordigt een beslissende fase in de strijd van Singer
om te laten zien dat een hedendaagse kunstenaar in staat is om uit te voeren, en zelfstandig, een groot architectonisch project.
Gérard Singer krijgt nog meer bekendheid met de tentoonstelling van Ze wisselen uit, aangelegd apparaat bij de Galerie Jeanne-Bucher in 1983. Zij krijgt
een grote hit in de pers, de rol van beeldhouwkunst in de natuur en in de stad in vraag stellen.
Eindelijk, de carrière van de beeldhouwer-architect bereikt zijn hoogtepunt met de Canyoneaustrate.
Deze imposante fontein in het verlengde van het Palais des Omnisport de Bercy in Parijs markeert de prestatie van de kunstenaar. Het project, startte in 1982, wordt ingehuldigd door Jacques Chirac, toenmalig burgemeester van Parijs, de 26 oktober
1988. Het is een sculptuur-waterval van 40 zijwaarts, samengesteld uit een bassin met in het midden een "canyon" gevormd
gesteentelagen waarover water stroomt. In tegenstelling tot traditionele fonteinen die water verdrijven door jets boven het bassin, le Canyoneaustrate
"stelt zichzelf voor als een meer dat in een waterval in een ravijn stroomt om het vloeibare element zijn vitale en voedende betekenis terug te geven", zoals uitgelegd door Jean-Luc Daval in The Adventure of Modern Sculpture.1
In 1990
Gérard Singer voltooit zijn werk door zich te concentreren op een nieuwe manier van artistieke productie, computeren, als meet- en creatietool. In 1990, hij presenteert in de Galerie Jeanne-Bucher zijn computertekeningen die gebeurtenissen veroorzaken. Jean-Luc Daval legt uit dat Singer "geïnteresseerd is in computers omdat het voor hem een ander artistiek maagdelijk middel tot herinnering vertegenwoordigt., waar vrijheid totaal is. »2 “Dankzij de computer kan hij rennen
rond zijn objecten om de derde dimensie binnen te dringen, bewegen tijdens het bewegen, om in te werken op kleur en licht, uitkaderen, naderen en afstand nemen, sequenties naast elkaar zetten..."3
In 1991, Gérard Singer, slachtoffer van een beroerte, kan zijn onderzoek niet voortzetten. Hij sterft binnen 2007, liet in zijn atelier in de rue de Vaugirard de werken van zijn debuut achter die hij voor hem had bewaard, zijn studies en projecten voor sculpturen, evenals zijn laatste werken van
computer.
Een verkoop van zijn schilderijen werd in juni voorgesteld door zijn vrouw Claudette Singer 2016. Dit vond plaats binnen de Art Escapes-galerij.
Zeer recentelijk is op vrijdag een set werken te koop aangeboden 5 april 2019 door het veilinghuis Auction Art Rémy Lefur et Associés.
Biografie van de kunstenaar gerealiseerd door Simon MEYNEN
1 Jean Luc Daval, Het avontuur van beeldhouwen
modern, Genève, Shira, 1988. Geciteerd in Bernhard
Ceysson, Jean-Luc Daval en Daniel Abadie, Gerard
Zanger, Genève, Shira, 1995, P. 126.
2 Bernard Ceysson, Jean-Luc Daval en Daniel Abadie,
Gerard Singer, Genève, Shira, 1995, P. 88.
3 Idem., P. 94.
|
* exclusief verzendkosten |
Om dit werk te verwerven, |
150 € *